kynoblog
Dominantie-theorie om het gedrag van honden te verklaren is gepasseerd station
Science Daily (25 mei 2009): Nieuw onderzoek laat zien hoe het gedrag van honden al generaties lang verkeerd geïnterpreteerd wordt. Het blijkt zelfs dat het toepassen van onjuiste ideeën over het gedrag en de training van honden eerder ongewenst gedrag oplevert dan het bestrijdt. In het onderzoek wordt sterk getwijfeld aan dominantie-gerelateerde interpretaties van gedrags- en trainingsmethoden waarvan veel hondentrainers uitgaan.
In tegenstelling tot de algemeen verbreide opvatting proberen honden die agressief gedrag vertonen NIET hun roedel (honden of mensen) te domineren. Dit is vastgesteld in een onderzoek van wetenschappers verbonden aan het departement voor Dierengeneeskunde van de Universiteit van Bristol en gepubliceerd in the Journal of Veterinary Behavior: Clinical Applications and Research1.
Gedurende zes maanden hebben de onderzoekers honden geobserveerd die vrij met elkaar konden optrekken in een Dogs Trust herplaatsingscentrum. Ook hebben zij de onderzoeksgegevens over wilde honden opnieuw geanalyseerd, voordat ze tot de conclusie kwamen dat honden vooral door ervaring leren hoe ze met elkaar moeten omgaan en NIET door de wens om ‘dominant’ te zijn.
Het onderzoek laat zien dat honden er niet op uit zijn hun plaats in de hiërarchie van het roedel vast te houden, zoals veel hondentrainers beweren.
De wetenschappers stellen dat trainingen die gericht zijn op ‘dominantie-vermindering’ weinig nut hebben. Sterker nog: de resultaten van dit type trainingen variëren van waardeloos tot in wezen gevaarlijke behandelingen die het gedrag alleen maar zullen verergeren.
Opdrachten aan eigenaren zoals het eten vlakbij hun hond of als eerste door een deur gaan, beïnvloeden het algemene beeld van de hond over de relatie met zijn baas niet. Het zal ze hooguit leren wat ze kunnen verwachten in dit soort situaties. Maar wat erger is: technieken zoals de hond tegen de vloer drukken, zijn kop beetpakken of hard op toeters blazen zullen de hond angstig maken, in veel gevallen ook voor hun eigenaren en kunnen leiden tot escalatie van agressie. Maar met of zonder straf: trainingsmethodes die uitgaan van de dominantie-theorie zijn psychisch zeer belastend.
Dr. Rachel Casey, professor Huisdierengedrag en Welzijn, aan de universiteit van Bristol, stelt:
De algemene opvatting dat elke hond gedreven wordt door een of andere aangeboren wens om mensen en andere honden te controleren en domineren, is ronduit belachelijk. Deze aanname onderschat op grove wijze de complexe communicatie- en leermogelijkheden van honden. Bovendien leidt dit tot het gebruik van gehoorzaamheidsmethodes die welzijn beloven, maar in feite probleemgedrag veroorzaken.
In haar kliniek ziet dr. Casey heel vaak honden die geleerd hebben agressie te tonen om de verwachte straf te ontlopen. Hondeneigenaren zijn vaak ontdaan wanneer uitgelegd wordt dat de hond juist doodsbang voor hén is en agressie toont vanwege de aanpak waarvoor zíj hebben gekozen. Deze aanpak wordt ook nog steeds geadviseerd door gedragstherapeuten en hondentrainers die de zogenaamde dominantie-methode aanhangen.
In Dogs Trust, de grootste hondenwelzijnsorganisatie in Groot-Brittannië, wordt de staf van het herplaatsingscentrum voortdurend geconfronteerd met de resultaten van hondentrainingen die vooral gebaseerd zijn op misvattingen over dominantie. Het veterinaire hoofd, Chris Laurence, zegt hierover: “We kunnen meteen zien als een hond bij ons binnenkomt of hij een ‘dominantie-verminderingstraining’ heeft ondergaan. Deze honden kunnen heel angstig zijn en dit kan weer leiden tot agressie naar mensen.
Het is triest dat veel methodes die gebruikt worden om een hond te leren dat zijn eigenaar de leider van het roedel is contraproductief werken. Je zult op deze manier geen hond krijgen die zich beter gedraagt, maar wel een hond die zo bang is dat hij – of zijn natuurlijk gedrag heeft onderdrukt en helemaal niets meer doet – of zo agressief is dat het te gevaarlijk is om bij hem in de buurt te komen.”
1 Dominance in domestic dogs – useful construct or bad habit?
Journal of Veterinary Behavior: Clinical Applications and Research, May/June 2009
25 november 2009
Auteur: ScienceDaily
Vertaling: Clara ten Oever en Els Selbach
Origineel artikel
[Met dank aan Clara ten Oever, die mij het artikel toestuurde en toestemming gaf voor publicatie.]
Reakties (6)
ben in grote lijnen eens met dit artikel waar ik wel mijn kant tekeningen bij plaats is dat de Dogs Trust word aan geprezen als de kenners van honden terwijl deze organisatie bekend staat als onkundig om gaan met honden en helemaal met honden die net binnen komen , als een hond daar binnen komt kijken ze deze strak aan lopen er direct op af en pakken direct de hond vast en leunen over de hond heen , als een hond hierop reageert wat terecht is door middel van angst , verstijven of bijten wordt deze gekenmerkt als vals en ongeschikt voor herplaatsing . deze honden worden direct ingeslapen terwijl het de fout is van deze zogenaamde hondenwelzijnsorganisatie .
3 Els · 2 04 2012 - 19:34
Dat honden ons zien als roedelgenoten is natuurlijk onzin, maar prooi…? Ik ben benieuwd waarom je dat denkt, Tjeerd Frans.
4 Tjeerd Frans Kok · 15 06 2012 - 16:49
Ze zien ons als prooi suggereert natuurlijk dat ze ons op willen eten, ik bedoel dat echter niet zo letterlijk, maar in die in dat ze ons zien als voedselverschaffers. Honden leefden oorspronkelijk van ons afval, niet alleen van onze etensresten maar ook van onze poep. Ook tegenwoordig zijn ze nog altijd dol op mensenpoep. Ik zie zelfs een samenhang tussen het feit dat mensen heel erg kunnen schrikken van onverwacht hondengeblaf en het feit dat mensen van angst in hun broek kunnen poepen. Inmiddels weten we dat bepaalde soorten in groepsverband levende graseters in de onmiddellijke omgeving van groepen bavianen vertoeven, vanwege de bescherming die de bavianen tegen roofdieren leveren. Dat de bavianen zo nu en dan een jong van die grazers grijpen nemen ze op de koop toe. De domesticatietheorie is daarmee achterhaald. Ons vee leefde al met ons samen toen we nog mensapen waren en die diersoorten zijn langzamerhand onze gevangenen geworden. Zo ook leefden de wolvensoort die wij hond noemen al van oudsher in de omgeving van die gecombineerde groepen graseters en mensapen.
Niet zoals de graseters voor hun bescherming, maar voor hun voedsel. Genetisch onderzoek heeft inmiddels ook uitgewezen dat er waarschijnlijk vier verschillende soorten wolf waren die zo leefden. Wat wij voor De Wolf aanzien is in werkelijkheid slechts één bepaalde soort wolf, vroeger bestonden er duizenden soorten wolf.
5 Els · 15 06 2012 - 17:59
Theorieën/inzichten over domesticatie worden nog steeds bijgesteld aan de hand van nieuwe informatie en interpretatie daarvan. In het boek Dit is de hond van John Bradshaw wordt daar uitgebreid op ingegaan.
6 Tjeerd Frans Kok · 15 06 2012 - 23:13
Honden behoren eigenlijk tot het ongedierte, zoals o.a. muizen en mieren. Dieren waar we niets aan hebben maar die wel wat aan ons hebben.Wij hebben de hond niet gedomesticeerd, de hond heeft ons tot slaaf gemaakt. Omdat dat voor ons niet te verteren valt, maken we ons wijs dat ze ons tot nut zijn. Wat ze echt niet zijn. De mens kan alles wat de hond voor hem doet zelf veel en veel beter.
Als Bradshaw meent dat honden uiterst sociale dieren zijn, vergist hij zich. De hond is een semisociaal wezen, dat uitstekend solitair kan leven, maar ook soortgenoten in zijn omgeving duldt. Leven ze met meerderen bijeen dan vormen ze geen roedel, maar een troep. (Wolven vormen overigens ook geen roedel maar een pak.) Wie de leiding neemt en wie volgt, is afhankelijk van de situatie en degene die voedsel vindt, brengt dat niet naar zijn leider maar probeert zich ermee uit de voeten te maken. De hond beschikt van nature over een uitstekende kennis van de mens, zij het dat sinds de kynologie zich aan de hond vergreep die kennis er bij de meeste rassen inmiddels wel uitgefokt is.
1 Joke · 10 12 2009 - 16:29